oyun

 
kuzu uyudu. öncesinde ilk sözcük oyunumuzu oynadık onunla -bazı şeyler için niye geç kalıyorum böyle?-, kalem dedim, kağıt dedi, müzik dedim, dans dedi, buzdolabı dedim, yemek dedi, peri dedim, kanat dedi...
nasıl sevindim...
nasıl mutlu oldu o da bu oyundan... bende hep geç kalmışlık pişmanlığı oluyor, mesela bu oyunu kim bilir ilk ne zaman oynayabilirdik... gibi.

.................
neyse canım, kafamda bin tilki.
mesela cumartesi prag'a gidiyoruz, acaba üşür müyüz meselesi...
geçen pazar akşamı hastane ve serumlarla geçti ya, hastalanır mı korkusu...
kalın kazaklar yeterince kalın mı ikilemi,
hem sonra tüller tül deterjanlarıyla gerçekten kar gibi olurlar mı sorunsalı,
orhan pamuk'la yatıp kalkan ama hiçbir kitabını okumayan, okuyamadığını, ağır geldiğini dile getiren halkımla ve dahi aynen böyle şeyler söyleyen köşe yazarlarımla nasıl yaşayacağız biz problemi,
hangi çantayı yanıma almalıyım krizi,
rize çaylarına seylan çayı karıştırmak ihanet midir neşesi,
çakan şimşeklere sinirlenme katsayısı,
tüylü halıların yıllarca süpürülmelerine karşın hala tüylerini bitiremiş olmalarının hayreti,
murat gülsoy'un kitaplarını neden daha önce okumadım pişmanlığı,
canım gazetemde çıkan haberlerimi görünce içimde zıplayan bir kangurunun sesi,
daha da yazsam arsızlığı, her allahın günü yaz deseler yapabilir miyim endişesi, hayal dünyası,
hisseli harikalar kumpanyası...