those were the days

Kedi günlerimiz vardı eskiden, Cheers tadında bir bardı bizim için. On sene önceydi. İşten çıkar, kendimizi oraya atardık. İşimizi fena halde seviyorduk, iyi de para kazanıyorduk henüz yirmili yaşlarında insanlar olarak.

Evli barklı değildik, hatta hiçbirimizin ödemesi gereken su faturası falan da yoktu. Tamamen kendimize aittik, ne yapıyorsak tamamen kendimiz için ve en çok da eğlenmek için yapıyorduk. Günlerimiz yeni çıkan albümleri Amerika'dan ısmarlamakla, sonra o albümleri gelince heyecanla jelatinlerini açmakla ve onları dinlemekle geçiyordu. Listelerimiz vardı, programa giriyor, çıkıyor, metinler yazıyor, reklamlar seslendiriyorduk kahkahalarla.

Hiçbirimizin sıkıntılı bir günü olmuyordu, hiçbirimizi bunaltamıyordu hayat, kanırtamıyordu. Ve dediğim gibi, işte konuştuğumuz, güldüğümüz yetmemiş gibi bir de Kedi'ye gidiyorduk hızımızı alamayıp. Acayip içkiler deniyorduk, peçetelere notlar yazıyor, arada bir müziğin başına falan geçiyorduk.

Barın sahipleri de radyodandı, hep beraber yani, yirmi dört saatlik bir hayat yaşıyorduk neredeyse. Sonra birkaç sene önce dağılmaya başladık. Herkes bir yerlere gitmeye başladı yani, başka işlere. Hem sonra çoluklandık çocuklandık. Faturalarımız inci gibi dizilmeye başladı. Yeni işler eskisi gibi para getirmez oldu.

Kedi, zaten kapandı çoktan. Ama şimdi başka bir yer var, arada bir gittiğimiz. High-Out. Geçenlerde, tıpkıeskigünlerdekigibi radyodan dört kişi oradaydık. Nasıl da eğlendik, sanki aradan hiç zaman geçmemiş gibi.

Aradan hatta bir dakika geçmemiş gibi. Radyodan çıkıp oraya gitmişiz, öyle sıradan bir günmüş gibi. Öyle eğlendik. Spontan buluştuğumuzdan olsa gerek. Planlasak böyle olamazdı çünkü...