kalbimden temiz, beyaz bir sayfa

 öyle miydi, öyle mi yazardı birileri? "bana bu kalbimden de temiz beyaz sayfayı ayırdığın için teşekkürler, beni unutma!".

ben hiç yazmadım çocukken böyle satırlar, o zamanlar bile bana komik gelirdi, fareler tıkır mıkır dediler, daha yazacaktım ama kalemimi yediler mesela, tamamen yazamama göstergesiydi benim hanemde, demek yazacak hiçbir şeyi yok bunun derdim içimden, öylece bu safsatayı yazarak lafı uzatıyor ve konuyu kapatıyor.

yine de ama, deliler gibi anket defterleri hazırlardım, brooke shields'ler yapıştırırdım kenarlarına, erkekler için basketbol oynayan meşhur adamlar bulurdum dergilerden. alman dergileri almak için bütün hafta sonumu sokaklarda geçirir, bütün akşamlarımı da bu işe vakfederdim, birileri benim hakkımda ne düşünüyor, birileri demeyelim, herkes diyelim, benim hakkımda ne düşünüyor, hakikaten çok ama çok merak ederdim...

hep ne kadar zayıf olduğum yazılıp çizilirdi kağıtlara, gözlüklü olduğum. boyum da uzundu, beğenilmiyordum yani. "şirin" bulunuyordum sadece, kilo almam, boyumu kısaltmam, o zaman var olmayan lazer operasyonlarından yaptırmam gerekiyordu. miyoptum, hiçbir şeyi göremiyordum, dış görünüşün sevilmeye yetecek bir kriter olduğunu varsayıyor, dış görünüşümden utanıyordum. çocuktum, bu yüzden kırgındım, büyüyünce geçeceğini bilmiyordum.

büyüyünce, başka dertlerin musallat olacağını da bilmiyordum tabii. dış görünüş takıntısı gidecek, ruhani meseleler gelecek, kim bilebilirdi? şöyle veya böyle, birkaç yara, birkaç ölüm, birkaç sızı, birkaç mutlu an, yurt dışı gezileri mesela, hep nefes aldırmıştır bana, bu yaş oldu.

tümcelerim devrik bugün, harflerim boynu bükük ve italik ama anlıyorsunuz değil mi? kızım öksürmekten kusuyor, dışarıda son bir sonbahar güneşi...

gidip dvdler kiralayacağım onlarca, film izlerken, bu hayat gidiyor, yeni bir tane geliyor çünkü.
mutsuzum, ölüyorum falan zannetmeyin, var tabii sıkıntılar şimdi...

ama yıkılmadım, ayaktayım okuyucularım.