delirtme kuşu sahnede

 
tanrı kötü günler göstermesin ama her rutin adamı sıkıyor. sabah kalk, kahvaltı yap -ki denizin üstünde bir ev bu-, ha bir dakika kahvaltı yap değil, yaptırmaya çalış, yemesin, peşinden koş, derken internetin yok diye sıkıl ve ardından her günkü gibi, jim carrey filmi gibi, bikini giy, üstünü giy, derken kızın için dört bikini koy çantaya, kolluk koy, simit koy, havlu koy, battaniye, süt, para, krem, külot, yedek şu bu koy ve in havuz kenarına. kolluk tak, krem sür, atlama de, zıplama de, oraya gitme, buraya gel de, şapkanı tak diye nafile söylen, ikide bir bikinisini değiştir, iki satır zor kitap oku, yemek yedir, uyusun diye dil dök falan şeklinde.

zor yani, zor gibi. bir süre sonra sahiden sıkıcı. ara verip bu havuz maceralarına, eve dönmek güzel. anneanne delisi bir çocuğu eve dönmeye ikna etmek de pek zor. bugün mesela, ağlamaktan uyuyakaldı dönerken arabada, sabır diledim kendime ben de, uyandığında böyle olmasın diye diledim -ki arabanın kontağını kapattığımda uyanıp "yaşasın, eve gelmişiz" dedi.

insanın çocukları anlaması hakikaten zor, zaten öyle anlayamıyoruz ki onları, bir zamanlar bizim de tıpkı onlar gibi çocuk olduğumuzu bile unutuveriyoruz. kızım bugün delirtme kuşuydu sabah, öğlen mutedil, akşamüstü limonata. nasıl bir şey bilemem.

özlemişim çiziktirmeyi falan filan...