first love

 

ilk aşk beş yaş biterken...
tam bittiğinde...
altıdan ilk gün alındığında... parkta bir heyecan...
b. geliyor diye bir neşe... onu karşılamak için kapılara kadar koşma, beraber sallanma, beraber kayma sonra kaydıraktan...
sürekli kahkaha atma, gözünün içine bakma b.nin...
anneyi unutma... anneyi topraklar üzerinde 3 saat oturtma...
hava kararıp da yağmur başlayınca zorla eve yollanma...
oysa b. ile aynı okulda...
ama tabii parkta buluşmak aniden, pek bir başka...

parklarda...

 

okul. sonra park.
okul, derken park.
böyle işte. hayat rutin ama iyi.

I used to care but things have changed

Bob Dylan diyor bunu. Bu tümceyi duyar duymaz bir şey oluyor bana her seferinde; sanki tekrarladığım zaman Dylan ile birlikte, bir kuş olup uçuyorum gibi geliyor ya da ne bileyim, yatağımı yorganımı havalandırmışım, güneş dolmuş içeri, temiz çarşafların mis kokusuyla buluşuyorum... A, cümle iyi olmadı ama anladınız siz onu. Bir de aynı şarkıda "people are crazy, times are strange" diyor, bu da bana çok anlamlı geliyor. Zaten sanki sırf bu yüzden söylemeli zaten başlıktaki cümleyi.