sunum hikayesi

sabah zor uyandık di mi? karanlıktı yahu...

zor uyanmanın yanında zor da uyuduk. bugün "sunum" var diye elvin gerçekten çok telaşlı, heyecanlıydı. gece yatmaya yakın heyecanı tavan yaptı, ağlamaya başladı, "ben sunum yapmak istemiyorum, orada seni görünce senin yanına gelmek isterim ben..." diye. onu bebekken yaptığım gibi kucağıma oturttum, sunumun önemli bir şey olmadığını, müsamereye benzemediğini anlatmaya çalıştım. "her şeyi karıştırıcam!" dedi, "öğretmen de yanınızda olmayacağım, sahnede tek başınasınız dedi" dedi... haydaaa, öğretmene bak ya... çocuklar okula başlayalı iki ay olmuş, ilk sunum bu, yalnız bırakacağını söylüyor onları...

çocuğum resmen strese girmiş... dedim ki sözleri karıştırsan da önemli değil... bak sana bir hikaye anlatayım, ben de nasıl karıştırmıştım sözleri, herkes gülmüştü, ben de gülmüştüm... dinledi ama stres devam etti. inci gibi döküldü gözyaşları yanaklarına...

yine de istemiyorum dedi...
"şimdi uyu, yorgunsun, belki o yüzdendir, sabah konuşuruz" dedim. ama sabah da üzgündü, stresliydi...

okula oyuncak götürmesi de yasak.. bu da başka bir derdi. ama bugün izin verdim, cebine koy, kimse görmesin dedim. ona dokun, o sana güç versin... "tamam" dedi.

okul kapısında yine tedirgindi, beni bırakmak istemedi. müdür yardımcımız dünya tatlısı, onun odasına gittik. heyecanı biraz yatıştı sanki... onunla birlikte sınıfa gitti. sunum ikide... fotoğraflarla paylaşacağım...